มีดอกจัน * แปลว่า ความคิดเห็นส่วนตัวค่า
- เจมส์และมาเรียเดินทางมาถึงหน้าประตูสีแดงของตึกแห่งหนึ่ง จะเจอคัทซีน
เจมส์เปิดประตูสีแดงนั่น แล้วพบว่ามันล็อกอยู่
มาเรียยิ้มก่อนจะค่อยๆหยิบกุญแจออกจากตัวมาโชว์ให้เขาดูก่อน ไขประเปิดประตูให้
เมื่อเดินเข้ามาเจมส์จะพบว่าในห้องนี้เหมือนกับห้องเก็บของ และห้องแต่งตัว มาเรียจะเดินนำไปอีกประตูเลย
- เก็บยา เก็บกระสุน อย่าลืมเก็บรูป Ready to Kill it ด้านหลังเป็นหมายเลข 12
เจมส์ : มาเรีย
มาเรีย : ….
เจมส์ : ฮัลโหล
เจมส์เดินไปเรื่อยๆ แล้วพบว่า ห้องแต่งตัวนั้นอยู่ด้านหลังเวที (คัทซีน) เมื่อเขาเดินไปถึง ไฟทั้วทั้งห้องก็สว่างสดใสเหมือนกับอยู่ในผับแห่งหนึ่ง
เจมส์ : มาเรีย
มาเรีย : มีอะไร (ยิ้มหวาน)
มาเรีย : มาเร็ว อย่าจ้องฉันแบบนั้นสิ
มาเรีย : ล้อเล่นน่า XD
เจมส์ : นี่คืออะไร นี่คือสถานที่พิเศษ ที่หมายถึงนะเหรอ
มาเรีย : ตลกละ เราแค่ต้องผ่านตรงนี้ไปด้านหน้าต่างหาก
มาเรีย : ก็นะ…ยังไงตอนนี้ก็มาอยู่ที่นี่แล้ว
เธอเดินลงจากเวที มาหาชายหนุ่ม
มาเรีย : อยู่อีกหน่อย ซักพักจะได้ไหม พักหายใจแป๊บหนึ่งค่อยออกไป
เจมส์ทำหน้าจริงจัง : ผมไม่มีเวลาพักหรอกนะ แมรี่น่าจะอยู่ที่นั่น กำลังรอผมอยู่
มาเรียทำหน้าเศร้า : ฉันรู้ ก็แค่…
มาเรีย : ที่นี่ ทั้งหมดนี้ มันเหมือนกับฝันร้าย ฉันแค่อยากจะออกห่างจากมัน นิดเดียวก็ยังดี ขอโทษนะ ฉัน-
เจมส์ : ไม่ ไม่ …ไม่เป็นไรนะ ขอโทษนะ ผะ ผม ไม่ได้ตั้งใจจะ..
เจมส์ : ผมเดาว่าที่นี่ก็ทำผมเหมือนกัน
เจมส์นั่งบนเคาเตอร์บาร์
เจมส์ : ผมอาจจะบ้าไปแล้ว
เจมส์ : รู้ไหม..พอมาคิดว่าเธอยังอยู่นี่
มาเรีย : คำว่าบ้า กับเรื่องนี้นะหรือ ฉันคิดว่ามีเรื่องอื่นอีกนะ
เจมส์ : นั่นคืออะไร
มาเรียหันมานั่งคุยบนเค้าเตอร์บาร์กับเจมส์
มาเรีย : ความหวัง
เจมส์ : นั่นคือคำที่ดี ถ้าจะให้พูดแบบนี้
มาเรีย : เอ้า นี่
หญิงสาวก้มลงไปหยิบแก้วมาวางไว้บนโต๊ะ 2 ใบ ก่อนจะหยิบขวดสุรามาถือไว้
เจมส์ : จะทำอะไรหรือ
มาเรีย : มาลดความตึงกันหน่อย
เธอเทของเหลวสีอำพันลงไปในแก้วทั้งสอง แล้วหยิบแก้วใกล้ตัวทำท่าจะยกดื่ม
ทว่าเจมส์กลับไม่หยิบแก้วตามด้วย
มาเรีย : ไม่หรอ แน่ใจนะ
ชายหนุ่มยังคงนิ่งเฉย
มาเรีย : ก็ได้ ถ้าจะเอาแบบนั้น
หญิงสาวยกแก้วตัวเองขึ้นมา
มาเรีย : แก้วนี้ แด่ความอมตะ
แล้วเธอก็ดื่มหมดแก้ว
เจมส์ : เราควรจะไปกันได้แล้ว
มาเรีย : จ๊ะ พร้อมไปเมื่อไรไปกันได้เลย
- หลังจากจบคัทซีน ให้แวะไปดูของในห้อง จะพบกล่องของหาย (loss and found)
และขวดเหล้า ที่มาเรียดื่มเมื่อกี้
*เจมส์ตอนแรกไม่สวมแหวน แต่พบแหวนวงหนึ่งอยู่ในกล่องนี้
*สภาพเจมส์ดูเหล้าในแก้วแล้ว น่าจะค่อนข้างจะติดเหล้า (มือแลดูสั่นอยากจะดื่มด้วยมากๆ)
เจมส์ : นั่นเธอหรอ
สายตาเจมส์จ้องไปมองโปสเตอร์
มาเรีย : อยากให้เป็นแบบนั้นไหมละ
มีชุดไว้ใส่คอสเพลย์ในนี้ด้วยนะ
- สำรวจจนพอใจแล้ว ให้เดินไปหามาเรีย แล้วมาเรียจะพาเราไป
มาเรีย : เราจะกลับมาอีกก็ได้นะ ถ้านายต้องการ เผื่ออยากจะพัก
เจมส์ : นั่นไม่น่าจะเป็นไอเดียที่ดีเท่าไรนะ
มาเรีย : ก็แล้วแต่นายจะว่าไงก็นะ เผื่อจะเครียด
เจมส์ : ผมก็ว่างั้น
- กลับมาสำรวจหมอกและควันต่อ เดินไปตามทางเรื่อยๆ จะเจอประตูเหล็กเข้าไปในสวน (มีคัทซีน) เมื่อเข้ามาในสวนแล้ว มาเรียจะเดินนำ
เจมส์ : ที่นี่หรือ สวนใช่ไหม
มาเรีย : มันมีอะไรมากกว่านั้น
เจมส์ : ผมว่าผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อน
มาเรีย : มาเถอะ อยู่ตรงหัวมุมนี้เอง
เจมส์ : เธอ ?
มาเรียพาเจมส์มาหยุดตรงหน้ารูปปั้น
เจมส์ : เธออยู่ไหน
มาเรีย : มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นตำนานเมือง เล่าเรื่องหญิงคนหนึ่งที่ถูกขับไล่ให้ไปตายบนเกาะในทะเลสาป แต่ก็มีชายหนุ่มในเมืองที่คลั่งรักเธอมาก ทุกคืนเขาจะแอบออกมา พายเรือออกไป นำอาหารไปให้เธอและ..อยู่เป็นเพื่อน และทุกๆคืน เธอจะยืนรอตรงชายฝั่ง ถือเทียนไขเพื่อให้เขารู้ทาง
มาเรีย : แต่แล้วคืนหนึ่ง เกิดพายุพัดแรงซัดเขาปลิว เทียนก็ดับ แม้ว่าจะมืดมาก ชายหนุ่มก็ไม่ยอมแพ้ เขาจะไม่กลับมา เขาสู้กับคลื่นน้ำอันบ้าคลั่งจนกระทั่ง จมหายไปกับทะเลสาป พวกเขาบอกว่า แม้จะเป็นอย่างนั้น หญิงสาวยังไม่ล้มเลิกความพยายาม ยามค่ำคืนเธอยังคงออกมา จุดเทียนให้สว่าง ให้คนที่เธอรักกลับมาบ้าน มายังชายฝั่ง
มาเรีย : ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่านะ บางทีอาจจะเป็นแค่นิทานก็ได้ แต่สุดท้ายเธอก็กลายเป็นนักบุญประจำเมืองนะ ผู้อุปถัมภ์ความรักชั่วนิรันดร์ เพราะฉะนั้นที่แห่งนี้
เจมส์ส่ายหน้า : เธอไม่ได้อยู่นี่
มาเรีย : อะไรนะ
เจมส์ : ก็เธอไม่ได้อยู่นี่ แล้วทำไมถึงต้องอยู่นะ ผมจำที่นี่ไม่ได้เลย
เจมส์ทำท่าผิดหวังก่อนจะทรุดตัวลงมานั่งบนม้านั่งเดียวกับมาเรีย
เจมส์ : นี่คือความผิดพลาด ผมไม่ควรมาที่นี่
มาเรียลูบหลังปลอบใจ
มาเรีย : ไม่เป็นไรนะ ยังมีหลายที่ที่ต้องดูต่อ เรายัง –
จู่ๆ ก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้น ทั้งคู่เงยหน้ามอง
เจมส์ลุกขึ้น
“มาเถอะ”
- เจมส์และมาเรียเดินไปตามเสียงกรี๊ด ด้วยการเดินออกจากสวนซึ่งมีประตูเปิดค้างไว้
มาเรีย : คิดว่าเสียงดังมาจากในโรงหนังนะ
- ให้เจมส์ปีนกล่องเข้าหน้าต่างของตึก จะเจอคัทซีน
เจมส์เผลอทำมือบาดกระจกจนตรงขอบหน้าต่าง เลยตัดสินใจจะเข้าไปคนเดียว
เจมส์ : คุณรอตรงนี้ดีกว่านะ
มาเรีย : โอเค ยังไงก็ไม่ใช่คอหนังอยู่แล้ว
มาเรีย : เอ่อ เจมส์ …
เจมส์ : ครับ
มาเรีย : ระวังตัวดีๆล่ะ
เจมส์ : ครับ
เมื่อเจมส์เข้ามาด้านใน เขาได้ยินเสียงเด็กน้อย
“เอ่อ น่าเบื่อชะมัดเลย”
เอ้ดดี้ : เมื่อกี้ไม่เห็นจะเบื่อเลย เห็นกรี๊ดใหญ่เลยไม่ใช่หรอ ฮาฮ่า อยากให้เธอเห็นหน้าตัวเองจริงๆ
- ทำการสำรวจเก็บไอเทมในห้อง จะมีช่องเล็กๆเผยให้เห็นในโรงหนังว่า เด็กหญิงกำลังนั่งคู่กับเอ้ดดี้อยู่
เด็กหญิง : บอกพี่แล้วนี่ ว่ามันเป็นหนูตัวใหญ่ มันกระโดดตรงหน้าหนูจากใต้เก้าอี้นั่น พี่ก็ต้องกรี๊ดเหมือนกันแหล่ะถ้าเห็นมัน เจ้าอ้วนขี้ขลาด
จู่ๆก็มีเสียงอะไรไม่รู้ดัง
เอ้ดดี้ : ได้ยินเหมือนกันหรอ
- เดินทะลุห้องเก็บของ ไปห้องน้ำจะเจอห้องขายตั๋วที่มีป๊อบคอร์น แล้วเข้าไปยังส่วนของโรงหนังจะพบคัทซีน
เจมส์เดินมาจนถึงส่วนที่เอ้ดดี้นั่งอยู่
เจมส์ : เอ้ดดี้
เอ้ดดี้ : โอ้ อืม นายคือ…
เจมส์ทำหน้างงๆ ที่เอ้ดดี้ เหมือนจะจำเขาไม่ได้ : เจมส์ เราเคยเจอกันที่ตึกอพาร์ทเม้นต์
เอ้ดดี้ : อ๋อ จำได้แล้ว
เอ้ดดี้ล้วงป๊อบคอร์นกิน แล้วชมหนังต่อ
เจมส์ : นายยังไม่ออกจากที่นี่หรือ
เอ้ดดี้ : อืม ใช่ ยังไม่ได้เดินไปไหนเลย
เจมส์ : เค อย่างน้อยนายก็อยากอาหารแล้ว
เอ้ดดี้หยุดกินพักหนึ่ง เหมือนจะไม่ค่อยพอใจกับที่เจมส์พูดมาเมื่อกี้
เจมส์ : อยู่นี่คนเดียวหรือเปล่า เอ้ดดี้
เอ้ดดี้ : เอ่อ … ไม่หรอก
เจมส์เหมือนจะไม่ได้สนใจฟังเอ้ดดี้ตอบ เพราะเหมือนได้ยินเสียงอะไรอยู่
เจมส์ : อะไรวะนั่น
เอ้ดดี้ : อ่า ลอร่าอาจจะเล่นอยู่แถวนั้น
เจมส์ : เด็กผู้หญิงคนนั้นนะหรอ ลอร่า คือชื่อน้องหรอ
เอ้ดดี้ : น้องบอกว่างั้น
เจมส์ : เดี๋ยวไปดูน้องนะ มาด้วยกันไหม
เอ้ดดี้ : ตอนนี้อยากให้ไปด้วยกันหรอ (หน้าตาดูไม่พอใจ)
เจมส์ : ไม่เป็นไร
